Het zijn de kleine dingen die het doen!

Hallo lieve lezers,

Het is alweer twee weken geleden dat we iets op ons blog hebben gezet, dus is het tijd voor een nieuw verhaal!

We zijn hier nu 2,5 week en zijn hier al aardig gewend. Het huisje wordt steeds meer ‘home sweet home’, we leren meer mensen kennen en herkennen maar maken nog genoeg leuke/spannende/grappige dingen mee.
Zo hebben we al verschillende huwelijksaanzoeken gehad, mensen die ons in het voorbijgaan even willen aanraken (is het witte verf?!), kinderen die onopvallend aan onze broek proberen te ruiken en indringend naar Judith’s ogen staren (is het blauwe verf?!) en nog steeds wordt er Javu naar ons geroepen.
De mensen zijn hier erg behulpzaam en er is veel sociale controle. Zo konden wij vorige week voor het eerst uitslapen en kwamen de buurnonnen checken of we nog wel leefden. Ook heeft Karlijn een poging gedaan om water op haar hoofd te dragen, zoals ze dat hier allemaal doen. Dit heeft tot veel lachen geleid en uiteindelijk heeft een behulpzame jongen het voor ons naar ons huisje gedragen. Nu hebben we besloten de waterzakjes toch maar te verdelen over onze rugzakken.
Ook hebben we Kees ontmoet. Dit is een Ghanees die een moeilijke naam heeft en door Nederlandse studenten een paar jaar geleden tot Kees is gedoopt. Hij is hier erg trots op en noemt zichzelf: The Only Black Dutchman in Ghana. Hij is een docent op het trainee college hier (de pabo hier).

Het is hier 2 keer per week markt. In het begin was het een grote zoektocht en hadden we geen flauw idee waar we dingen konden vinden. Nu hebben we al een vast groentevrouwtje, een vast ananasvrouwtje en een vast vrouwtje waar we frisdrankblikjes kunnen kopen. Het laatste vrouwtje is alleen niet zo vriendelijk. Op de markt zijn veel kleine paadjes waar ze met grote karren heel snel doorheen knallen. Beetje jammer dat Judith hem te laat zag aankomen waardoor ze half omver is gereden. Maar geen zorgen: nobody got hurt! Al was het vrouwtje dat erachter zat iets meer bezorgd over haar uien dan over Judith’s voeten.

We eten elke dag voor ontbijt en lunch wit brood met banaan (Goed voor de verstopping). We hebben nog niks van broodbeleg kunnen vinden en hebben onze hoop op een of ander supermarktachtig-ding in Accra gevestigd. ’s Avonds variëren we tussen rijst, spaghetti, gebakken aardappels en indomine (soort noodles) en als toetje eten we ananas. Dit is een routine geworden waarvan we nu al niet meer willen afwijken.
Het fruit is hier erg lekker, het is veel zoeter dan in Nederland. Jammer genoeg is hier geen fatsoenlijk vlees te krijgen. Maarja, dan ga je dat in Nederland meer waarderen (McDonalds of schnitzel met champignonroomsaus en een beetje citroensap eroverheen) haha.

We hebben al een aantal keer de was gedaan. Ook hier hebben we een heel systeem voor: laten weken in een emmer met wasverzachter (konden niet zo snel wasmiddel vinden) en vervolgens uitwassen en uitspoelen in twee emmers met water. We hebben megaveel respect gekregen voor de wasmachine, een geweldige uitvinding! Ondanks dat we erg ons best doen, beginnen dingen toch al te stinken en zullen onze handdoeken en sommige kledingstukken het koude Nederland nooit meer terugzien.

De eerste regenbuien en stroomuitval zijn ook een feit en hebben we overleefd. Tot nu toe is de stroomuitval helemaal niet zo erg. Hij valt regelmatig uit maar het duurt maximaal een half uur. De eerste keer dachten we: Shit, de komende dagen geen stroom. Maar dat was dus een meevaller.
Wanneer het hier even flink plenst zijn de zandpaden veranderd in modderbeekjes en kun je niet echt goed lopen. Het zijn echt van die tropische buien: kort, hard en niet koud.

Afgelopen zondag zijn we met onze buurnonnen mee naar de kerk geweest (jaja!). Het was een lange zit en een hele beleving. Het duurde 2,5 uur en ze zijn 3 keer langsgekomen voor de collecte. Het was veel staan-zitten-klappen-dansen-zingen-bidden-staan-zitten-dansen-bidden-zingen enz, you get the point.
Nadat de priester ruim een uur in het Ewe had staan preken mocht Karlijn een hostie en wijn (eerste alcoholische consumptie sinds aankomst in Ghana) ontvangen op een interessante manier: doe je mond open en ze leggen de hostie erin. Aan Judith is deze mooie ervaring helaas voorbij gegaan.
Precies toen de mis was afgelopen kwam er een stortbui naar beneden. We zaten opgesloten in de kerk. Hierdoor hebben we nog een uur achter die mis van 2,5 kunnen plakken. Toen het bijna droog was werden we door de buurnonnen meegenomen via de artiestenuitgang van de kerk om de priester te ontmoeten. Zoals we al vertelden worden de wegen er niet heel veel beter op na zo’n regenbui. Hierdoor hebben we door het water moeten waden en hadden we zeiknatte voeten en schoenen. Het was eigenlijk niet zo heel erg want het water is gewoon warm en het positieve: je hebt weer schone voeten en schoenen! De ontmoeting met de priester was kort en krachtig. Hij schudde ons de hand en was weer weg. We hebben daar een beetje op die bank gezeten met z’n tweeën totdat ons werd verteld dat ze een motor hadden gefixed om zo bij ons huisje te komen. Judith werd hier erg blij van maar Karlijn vond het iets minder leuk. Uiteindelijk was het huilen met de pet op want het motorverhaal ging niet door en we werden met de auto naar de campus gebracht. Hier werd Karlijn erg blij van maar Judith vond dit iets minder leuk.
Oja, we moeten hier goed oppassen met onbewust vloeken omdat de buurnonnen dus naast ons wonen. Dit gaat nog wel eens mis, maar ze hebben het nog niet vaak gehoord. Denken we..

Mede door ons nieuwe huisdier, Jack de hagedis/salamander, voelen wij ons nog meer thuis. Jack eet veel mieren maar eet helaas geen wormen en geen kakkerlakken. (Hierover later meer). Ook is hij nog wat schuw, maar hij hoort er echt helemaal bij. Hij was er al vanaf dag 1 en we kunnen niet meer zonder hem. Nu hoeven we niet alleen maar tegen elkaar te praten maar kunnen we ook ons verhaal kwijt bij Jack. Toch wel prettig.
Kakkerlakken: dit is iets minder plezant. Oftewel: smerig, eng, misselijkmakend, slecht voor hart en stembanden en huilen met de pet op. Hoe ze hier precies binnenkomen weten we niet, er zijn gaten genoeg door het hele huis heen. We hebben tot nu toe twee confrontaties gehad met een of twee (was het dezelfde?!) kakkerlakken. De eerste keer ging Judith nietsvermoedend naar het toilet om vervolgens een zeer aparte kreet uit te slaken en zo snel mogelijk weer van het toilet af te komen. Deze kakkerlak hebben we nog proberen te zoeken, maar hij was spoorloos. Een aantal dagen later deed confrontatie 2 zich aan: nietsvermoedend liepen we de keuken in om af te wassen. Opnieuw een zeer aparte kreet van Judith omdat er ineens een kakkerlak op het aanrecht zat, rustig broodkruimels te eten. Aangezien Karlijn de vorige keer op zoek ging, mocht Judith dit klusje gaan klaren. Het plan was: van het aanrecht meppen met de kapotte bezem om het vervolgens het huisje uit te jagen. Natuurlijk ging dit niet zoals gepland (weetje: kakkerlakken kunnen erg hoog en ver springen) (vraagje: hebben kakkerlakken tanden?!). Resultaat: twee gillende meiden op een krukje, zwaaiend met een bezem, een kakkerlak die zich kapot schrok en hard begon te rennen om vervolgens uit het zicht te verdwijnen. Nadat we hadden bedacht dat het slim was om de buitendeur open te maken en hem daarheen te jagen, kwamen we erachter dat we zo’n 30 sleutels hebben waarvan geen enkele op die deur past. Vrij jammer, maar de kakkerlak is waarschijnlijk onder de deur door gerend. Alles staat op camera, dus lachen kunnen we.

’s Avonds hebben we gevarieerde avondprogramma’s. Elke avond mogen we een blikje frisdrank. Zo nu en dan besluiten we dat het tijd is om te gaan dansen en mee te zingen met artiesten als Queen en Abba. Ook dit staat op film en zorgt ook voor lachwekkende momenten. Ook luisteren we tijdens het koken graag naar de Spice Girls en de Backstreet Boys en natuurlijk blèren wij dan keihard mee. Soms wordt het een Jostiband als de opscheplepels tot drums worden omgetoverd.

Dan nu hetgeen waarvoor we hier eigenlijk zijn: de primary school.
De eerste maandag zijn we gelijk begonnen met observeren. Dit hebben we drie dagen gedaan (we lopen maandag, dinsdag en woensdag stage). We hebben bijna alle klassen gezien en na drie dagen gekozen voor class 3. Dit is vergelijkbaar met groep 5 in Nederland. We hebben lootje getrokken en Judith staat in class 3A en Karlijn in class 3B. Judith staat tussen de mannen (leerkracht en twee studenten) terwijl Karlijn tussen de vrouwen staat (leerkracht, student en een van de buurnonnen). De leerkracht van Judith d’r klas is erg aanwezig (letterlijk en figuurlijk), geeft tips en tops tot aan het irritante toe ( de hoofdletter T moet megagroot en het cijfer 9 moet geschreven worden als een kleine q.) Maar hij is wel aardig en positief. De leerkracht van Karlijn kan alleen maar een beetje giechelen om alles. Ze zegt eigenlijk niks over de lessen die Karlijn geeft en als je er naar vraagt begint ze weer te giechelen. Ook leuk maar een beetje anders. Wel heeft ze ons al Ghanese sinaasappels gegeven, ze is dus wel heel lief. De sinaasappels hier zijn het enige fruit wat we tot nu toe minder lekker vinden dan in Nederland.
Elke ochtend begint de schooldag hier met het zingen van het Ghanese volkslied, samen bidden, dansen en marcheren. Alle kinderen staan dan in een grote groep bij elkaar terwijl leerkrachten en studenten eromheen staan en zo nu en dan een tik uitdelen met de stok.

Afgelopen maandag zijn we dus begonnen met lesgeven. We geven allebei de vakken mathematics en creative arts. Dat laatste vak vinden we allebei niet zo leuk omdat we de kinderen moeten leren weven, maar Judith heeft al een dealtje gesloten met een van de studenten en Karlijn gaat dit ook proberen met de buurnon. Verder moest Karlijn een ritme/dansles geven terwijl die kinderen ritmischer zijn dan zij is, hoezo een flop.. Haha.
Naast de primary school zit de kindergarten. Zegmaar de kleuters. Zij lopen constant achter ons aan wanneer ze ons zien en dit begint een beetje irritant te worden. De tactiek is nu: flink doorlopen en roepen: ‘byebye, oprotten, byebye!’ Dat moeten dan kindvriendelijke juffen worden..
Het is hier normaal om kinderen te slaan met de stok of ze te knijpen in hun nek of op andere vervelende plekjes. Dit zijn wij natuurlijk niet gewend en het is wel een beetje schrikken. Maar hier is het gewoon normaal en dit is de manier waarop kinderen hier luisteren.

We vinden het lesgeven tot nu toe wel heel leuk. Natuurlijk is het wel even omschakelen: 53 a 56 leerlingen, lesgeven in het Engels, weinig tot geen materialen en alles is klassikaal. Wanneer je hier een andere werkvorm wilt toepassen, merk je gelijk dat de kinderen niet weten wat ze moeten doen en hoe ze zich moeten gedragen. Ze kijken je een beetje vreemd aan en begrijpen niet dat je bijvoorbeeld ook in groepjes kunt werken.

Gisteren, vrijdag, hebben we ons eerste tripje gemaakt naar Sogakope. Dit is een plaatsje ongeveer 30 minuten rijden met de trotro. Het ritje met de trotro alleen was al een hele ervaring. Lekker gezellig met zoveel mogelijk mensen opgepropt in zo’n volkswagenbusje, de achterklep met een touw half dichtgeknoopt en veel getoeter. De raampjes staan open waardoor het wel lekker doorwaait en we vonden het erg leuk. Het is helemaal niet duur en erg gemakkelijk: je gaat langs de weg staan en steekt je hand op als er een trotro langskomt. Je zegt waar je heen wilt en dan neemt hij je mee als hij daar ook heen gaat. Anders mag je ook instappen en wordt je naar het ‘centrale station’ gebracht. Dit is gewoon langs de kant van de weg waar allerlei trotro’s door elkaar staan en verschillende kanten opgaan.
Sogakope is een plaatsje aan de Voltarivier. (we hebben het nagevraagd en hier zwemmen geen krokodillen of nijlpaarden in). Het heeft wat meer voorzieningen dan Akatsi omdat het wat centraler ligt aan de rivier. Zo is hier een resort en een spa, maar staan ook hier krotten en veel marktkraampjes. We liepen een beetje rond en kwamen uit bij een klein soort van strandje. Hier wilden we even rustig tegen een boom gaan zitten, beetje chillen. Toen bleken daar een aantal jongens/mannen naakt te zwemmen. Ze schaamden zich totaal niet maar kwamen het water uit en stonden daar in vol ornaat naar ons te zwaaien. We hebben maar vriendelijk teruggezwaaid en zijn weer redelijk snel weggegaan. Achja, hebben we dat ook weer gezien!
We liepen verder en kwamen bij een soort klein cafeetje waar we een lekkere koude cola hebben gedronken. Maar dat was nog niet onze highlight..! Aan de andere kant van de rivier zagen we een kleurig gebouw staan met vlaggen van allerlei landen. We liepen erheen en het blijkt een guesthouse te zijn. Bovenop was het restaurant. Hier begon heaven: we hebben pizza gegeten en een cocktail gedronken: sex on the beach. Hij was wel heeeeel erg zoet maar toch lekker. Hier hebben we een tijdje gezeten en onze buikjes volgegeten. We zaten erg vol omdat we toch al snel wennen aan hoe we hier eten: beetje minder dan in Nederland. Op een gegeven moment werd de ober iets te gezellig en wilde hij ons telefoonnummer. Dat was een goed moment om verder te gaan. We hebben nog wat rondgelopen en zijn drie blanken tegengekomen. Dat was wel gek aangezien dit de eerste blanken waren die we zagen sinds 2,5 weken.
Eind van de middag zijn we meer de trotro naar huis gegaan.
Dit is weer een joekel van een verhaal geworden. De foto’s zullen een en ander nog wel verduidelijken.
We zullen proberen ongeveer elke 2 weken iets erop te zetten.

P.s. we vinden het natuurlijk ook leuk om te mailen. Skype en facebookchat met webcam werkt niet, dit hebben we al meerdere malen geprobeerd.

P.s.2 We hebben mayonnaise gevonden! Het is van die vieze Duitse troep maar hier smaakt hij toppie 
Het zijn de kleine dingen die het doen!