Time flies when you're in Ghana!

Hallo lieve lezers,

Allereerst: Nick, gefeliciteerd met je verjaardag! (Voor Judith haar lezers: het vriendje van Karlijn) ;)

Het is weer tijd voor een nieuw verhaal. We zitten hier alweer meer dan een maand, de tijd vliegt!

Happening nummer 1: schrik niet! Wij gaan hier af en toe met de motor (jaja, ook Karlijn!). Hier is het heel normaal om achterop de motor te gaan als kort taxiritje. Dus toen wij naar de markt waren met Foster, vond hij dat we wel met de motor konden gaan aangezien hij geen zin had om 24 blikjes cola op z’n hoofd te dragen. Uiteraard vond Judith dit een heel erg strak plan. Karlijn keek wat bedenkelijk, maar vond dat ze het naar Foster toe niet kon maken om te lopen. Het is erg lekker om hier achterop de motor te zitten, lekker zo’n koele wind. Zelfs Karlijn vindt dit ook. Voor de rest haat ze het, maar Judith heeft er met de juiste argumenten al een tweede ritje uit kunnen slepen een aantal dagen later. (Even voor de duidelijkheid: Karlijn gaat alleen in Ghana op de motor).

Het eten wordt hier steeds beter. We hebben al drie soorten ‘broodbeleg’: suiker, banaan en Milo (cacaopoeder). Het eten van wortels is hier leuk, het zijn namelijk van die wortels die je altijd in cartoons ziet (zie foto). Ook hebben we cassave gegeten. Een kind uit Judith haar klas heeft dit meegenomen. We wisten niet zo goed hoe lang we dit moesten koken en uiteindelijk was het erg papperig en vies. Uitgebreid en gedetailleerd verslag hebben we op film staan. Ook hebben we een nieuwe koekenpan gekocht. De vorige was zo goed als opgegeven en het leek ons wel erg ongezond om hier nog uit te eten. Helaas is onze nieuwe pan, erg duur: 4 euro, niet zo toppie. Alles bakt eigenlijk gelijk aan en het enige wat we er een beetje fatsoenlijk in kunnen bakken is een eitje en groenten met saus. Best jammer, daar gaan onze gebakken aardappels!

Het tijdperk van kleren wassen met wasverzachter is voorbij: we hebben wasmiddel! Omo (even reclame maken). Het ruikt iets minder fleurig, maar het zal nu wel schoner zijn. Verder hebben we het huis maar eens gepoetst. Na ruim een maand leek ons dit wel tijd. We hebben er een uurtje over gedaan maar het is nog steeds vies. We hebben een kapotte bezem en wat doekjes. Dat is toch een soort handicap om goed schoon te kunnen maken en daarnaast is het huis zelf al vies met al die gaten in de vloer. Ook waait alles toch steeds naar binnen. Voor het gevoel zitten we nu in een schoon huis! Ons voornemen is om het poetsen iets vaker dan 1x per maand te doen.
Aan water geen gebrek: we kunnen redelijk vaak douchen. Toch is het nog wel eens dat er helemaal geen water is of zo’n manneke pis straaltje. Dan gaan we weer terug naar het vertrouwde ‘douchen’ met een emmer.
Er schijnt iets mis te zijn met de pomp die voor water op de campus moet zorgen. Ze zijn erover aan het denken of er een nieuwe pomp moet komen. Dit is een dure aanschaf en we verwachten niet dat dit snel gaat gebeuren.

De stroom valt steeds vaker uit. Zo hebben we al eens gekookt met onze koplampen op, we lijken dan net van die mijnwerkers. Het valt niet tegen want het zijn goede lampjes!
De stroomuitval is meestal niet megalang, maar wel lang genoeg om de koelkast te laten lekken.
Vorige week was er een megaharde storm. Uiteraard was de stroom weer uitgevallen en we lagen net in bed nog wat te lezen. Toen klonk er ineens een megaharde (echt heel erg harde) knal. Je voelde de vloer en je bed trillen. We schrokken zo erg dat de ereader van Karlijn 3 bladzijdes terug ging. We zagen ons leven even aan ons voorbij flitsen.
Het onweer en bliksem blijft gewoon aan een stuk doorgaan. Er is geen kleine tussenpauze van een paar seconden.
Die avond zijn we er ook achtergekomen dat we wat lekkages hebben in ons huisje. Maarja, gelukkig niet in de slaapkamer.

We weten niet waar het aan ligt, het kan het eten zijn, de malariapillen of onze weerstand, maar de wc is hier al veelvuldig gebruikt. Gelukkig hadden we apart van elkaar wat onenigheden met onze darmen. Hierdoor was het toilet voor de een tijdelijk ontoegankelijk vanwege de sterke dampen die daar hingen. Ondanks dat de een wat problemen ervoer met haar darmstelsel, moest de ander natuurlijk wel een aantal keer per dag haar kleine boodschap kwijt. Geloof het of niet: hiervoor is de douche een goede oplossing. Gelukkig is alles weer gepoetst!

Zoals jullie weten, werden wij geteisterd door kakkerlakken. Het was zeer onaangenaam. Karlijn haar onenigheden met haar darmen duurden ook ’s nachts voort. Dit heeft ons gered: terwijl Karlijn om half 3 ’s nachts weer eens op de wc zat (voor de zoveelste keer die nacht), zag ze in haar ooghoek iets bewegen op de muur. Ze had haar bril niet op en raakte lichtelijk in paniek. Gelukkig was ze nog goed genoeg bij zinnen om de spuitbus Raid (insecticide) te pakken. Al zijn je ogen nog zo slecht, een kakkerlak herken je uit duizenden. Ze pakte de Raid en spoot de kakkerlak dood. Dit was een overwinning in huize Selten-Elling. Ze was hier zo blij mee dat de volgende ochtend het eerste wat naar Judith werd geroepen was: DE KAKKERLAK IS DOOD!! Judith was nog wat slaperig maar besloot om toch maar even een kijkje te gaan nemen. Hier trof zij niet alleen een dode kakkerlak aan, maar ook een dode worm. Deze lag op een paar centimeter afstand van de kakkerlak. Deze arme worm heeft waarschijnlijk zelf een eind aan zijn leven gemaakt door in het plasje insecticide te kruipen en hierin te verdrinken.
YES, dat was kakkerlak 1.
De dag erna liep Judith de waskamer in. Hier trof zij een andere dode kakkerlak aan. Ze begreep niet hoe deze hier kwam en Karlijn eigenlijk ook niet. Toch waren we hier erg blij.
YES, dat was kakkerlak 2.
Tot nu toe hebben we nog geen nieuwe kakkerlakken gezien, maar we blijven zeer oplettend: wat nog niet is, kan altijd nog komen…
Jack, ons huisdier, is wat vaker op pad. Af en toe komt hij weer even de kamer in maar vaak is hij dagen afwezig. Alle kieren en gaten (dat zijn er een hoop) dienen hier als kattenluikje. Gelukkig geen last van katten hier, maar worden ze gebruikt door kakkerlakken, mieren, wormen, duizendpoten, hagedissen, spinnen, enz.
Het is altijd weer een fijn weerzien als Jack de kamer binnenkomt.

Aangezien jullie nu misschien nog steeds wel aan het bijkomen zijn van carnaval, hebben wij hier onze eigen carnaval gehad. Bedankt Helen, voor deze mooie terpentine. Ze hebben een mooie plaats gekregen. Daar hield onze carnaval dan ook weer gelijk mee op: geen bier en polonaises voor ons.
Ook hebben wij nog andere decoratie: frisdrankblikjes. Aangezien wij hier elke avond een blikje fris drinken, hebben we al een aardig hoeveelheid lege blikjes. We hebben besloten hier een 3D piramide van te maken. Aan het eind van onze stage hier, zullen we er een foto van maken.

Vorig weekend zijn we een nachtje naar Accra geweest. Dit was erg leuk.
We zijn naar de KFC geweest. Accra heeft sinds kort ook fastfood hier en daar wordt dan ook op elke straathoek reclame voor gemaakt. Nooit geweten dat de KFC zo lekker kan zijn!
Ook heeft Judith ’s avonds na een maand vlees kunnen eten! Hoe maak je iemand gelukkig..! Onze magen zijn hier toch wel wat verkleind, we krijgen niet eens meer een bord eten of pizza op. Maar we hebben er van genoten!
’s Avonds in het hotel besloten we dat het tijd was voor een Ghanees biertje: Club Ghana. Terwijl wij dit biertje (smaakt best lekker) aan het nuttigen waren, schoven er twee mannen uit Nigeria aan onze tafel. We hadden ons biertje (650 ML!) bijna op, was toch wel meer dan genoeg, toen ze alweer nieuwe voor ons hadden besteld. We hadden er niet op gerekend om die avond meer dan een liter bier naar binnen te klokken. Vervolgens kwamen er allerlei liefdesbetuigingen, vragen om mee naar Nederland (Amsterdam) te kunnen en vragen of wij mee naar Nigeria kwamen. Uiteindelijk werd het een beetje irritant en hebben we ons met een vals telefoonnummer en kamernummer in het hotel uit de voeten gemaakt. Voordeel van de avond: ze hebben ons bier betaald!
De dag erna gingen we naar Labadi Beach. Dit is een stuk strand aan de rand van Accra. Hier hebben we een beetje pootjegebaden en gechilld. Helaas hadden we onze bikini niet bij, hoewel de Golf of Guinea er ook weer niet zo aantrekkelijk uitzag: donker water, veel troep en afval in het water. Bij een van de strandtentjes hebben we een verse pineapple juice genuttigd en vervolgens geluncht met een pizza. (Die pizza hebben we gedeeld omdat we, zoals hierboven vernoemd, niet meer een hele pizza opkrijgen).
Op de irritante straatverkopers na was het lekker relaxed. In Accra zijn de mensen wat meer gewend aan blanken en werden we dus niet constant aangestaard en nagekeken. Dat was wel fijn.
De terugreis was erg interessant: We zaten geklemd tussen twee Ghanezen die erg asociaal zaten in de trotro. Judith had kramp in haar benen en Karlijn voelde haar ene bil niet meer. Wat wil je als je twee uur lang je benen niet kunt bewegen of met maar 1 bil op de bank zit..! We waren blij toen we weer terug waren in Akatsi. Home sweet home!

Donderdag 6 maart was het Onafhankelijkheidsdag hier in Ghana. Dit jaar voor de 57e keer. Het regende die nacht en ochtend heel erg veel en we wisten daardoor niet of het programma in het park überhaupt door zou gaan. Uiteindelijk waren we er precies op tijd. Er werd veel gemarcheerd door harmonieën, soldaten, schoolkinderen en leerkrachten. Verder veel samen bidden en luisteren naar saaie speeches. We zaten er al 3,5 uur en er kwam maar geen eind aan. Het werd erg saai en we moesten plassen als een malle! Toen een aantal mensen in onze buurt weggingen, grepen wij ook onze kans en sneakten het park uit. Snel plassen en wat eten om weer naar de markt te gaan. Op de markt hebben we bestek gekocht waardoor we nu allebei met mes en vork kunnen eten en niet samen met 1 vork of 1 mes hoeven te doen. Het eten met alleen een lepeltje is nu verleden tijd.
Dat was onze Onafhankelijkheidsdag hoewel we ’s avonds nog wel veel muziek hebben gehoord.

Dan weer onze stage, daarvoor zijn we hier tenslotte!
We hebben nu alweer drie weken van lesgeven erop zitten. Het bevalt goed en de kinderen komen nu ook al op vrije dagen rond ons huisje hangen. Ze willen dan graag binnenkomen. Hier hebben wij niet altijd zoveel zin in.
We hebben het hier dus erg naar onze zin maar toch gebeuren er soms dingen waar we erg van schrikken. Vorige week kwam de leraar van Judith haar klas de klas van Karlijn binnen. Zijn zoon zit namelijk bij Karlijn in de klas. Hij zei iets tegen de leerkracht van Karlijn en zij riep toen die zoon naar voren. Nadat ze 10 keer had gevraagd wat de jongen had gedaan, begon ze hem met de stok te slaan terwijl vader toekeek. Het was doodstil in de klas op die jongen na die zat te huilen, te schreeuwen en te krijsen. Het was blijkbaar nog niet genoeg want die leraar van Judith, zijn vader, kwam er nog een schepje bovenop doen. Nadat het kind ineengedoken achterin de klas zat, kwamen ze even aan Karlijn vragen wat zij ervan vond. Die heeft toen verteld dat dit in Nederland helemaal niet normaal is en het einde van je baan betekent omdat ouders je zullen aanklagen. En terecht. Wanneer je zoiets ziet begin je bijna te huilen en wil je het liefst roepen dat ze moeten stoppen.
Karlijn was hier best wel ondersteboven van en vertelde het aan Judith. Die zei dat dat bij haar in de klas wel meeviel, er was niet echt veel geslagen.
Een paar dagen later was het echter bij Judith in de klas ook raak. Ze had net de presentielijst gedaan van die dag en was nog wat dingen aan het opschrijven. Een van de studenten gaf les en riep een meisje naar voren. Ze had iets gedaan en werd ook heel erg hard geslagen met de stok. Ook zij huilde en krijste van de pijn. Toen had ook Judith het wel even moeilijk. Je kunt namelijk niks doen, je moet het maar accepteren want hier is het normaal. Je kunt vertellen dat het niet normaal is in Nederland maar je bent natuurlijk niet in de positie om te vertellen dat ze dat hier niet mogen doen.

Gelukkig zijn er ook leerzame momenten voor ons in de stage.
Zo leren de non en student van Karlijn haar weven. Wanneer je eenmaal door hebt hoe het moet, is het wel makkelijk. Helaas duurt het even voor je het door hebt. Het lijkt een beetje op breien met 1 naald.
Een van de studenten bij Judith in de klas wilt erg graag Nederlands leren en Judith wilt Ewe leren. Hij heeft voor twee schoolschriften gezorgd en ze leren nu elkaar de talen. Dit is wel leuk en gaat al best goed. Vervolgens leert Judith het weer aan Karlijn wanneer we thuis zijn.

Dat de kerk hier erg belangrijk is wisten we al. Maar toen de headmaster van de primary school ons half begon te dwingen om elke week naar de kerk te gaan met de reden dat we ons hier nog meer moesten aanpassen, raakten we toch wel lichtelijk geïrriteerd. We respecteren het dat ze hier zo religieus zijn en vaak naar de kerk gaan, we willen graag de taal leren en mensen leren kennen, maar ga ons niet dwingen om naar de kerk te gaan.
Het blijft voor sommige mensen moeilijk om te geloven dat wij niet elke week naar de kerk gaan.

Nou, we wilden het graag wat korter proberen te houden maar dit is mislukt.

We spreken jullie wel weer!
Mijadogo :)

P.s. Mila en Mariana: donderdag kwamen we een paar meisjes tegen uit class 6. Zij zaten vorig jaar bij jullie in de klas en eentje droeg het shirt van jullie t-shirtproject en ze konden het liedje Hello World (Hallo Wereld – Kinderen voor kinderen) nog zingen. Dit vonden we erg leuk!
Ze zijn jullie dus nog niet helemaal vergeten ;)