Alles went, ook een vent(ilator)..!

Hallo trouwe fans!

YES, nog steeds kakkerlakkenvrij! (Even afkloppen)

We zijn hier nu ruim 6 weken. Volgens de reisgids over Ghana moeten we nu volledig geacclimatiseerd zijn. Zijn we dit ook? Voor het grootste deel wel. We reageren beter op het eten (geen wc bezoekjes meer, behalve het normale natuurlijk!), weten waar we het eten kunnen vinden en voelen ons hier wel chilliebillie.

Allereerst: excuses voor ons verkeerde taalgebruik. We zijn zo ver van het carnavalsgebeuren verwijderd geweest dat terpentine en serpentines dezelfde betekenis heeft gekregen.

Vlak na ons vorige blog kwamen Anneli en Bas (docenten pabo) hier op bezoek. Ze hebben lekkere schoolkrijtjes (snoep) voor ons meegenomen samen met een pak hagelslagmix en een lief kaartje van de pabovriendinnen. Hier waren we erg blij mee!
We hebben ze meegenomen naar de markt. Dit leken ze erg leuk te vinden (toch?) en er zijn dan ook een hoop foto’s gemaakt en aankopen gedaan. Natuurlijk gingen we terug op de motor. Verder zijn ze naast alle afspraken die ze hier hadden bij ons in de klas geweest en hebben een les van ons gezien. Het was erg leuk om weer eens Nederlands te kunnen praten met iemand anders dan elkaar. Achteraf beseften we ons dan ook dat we behoorlijk hebben zitten ratelen. (Sorry hiervoor, Anneli en Bas! Haha)

Dit pak hagelslagmix heeft ons erg veel vreugde gebracht. Elke dag mogen we een half sneetje, lichtbelegd brood met hagelslagmix erop. Genieten..! Zo kunnen we er een lange tijd mee doen.
Daarnaast heeft Anneli met haar oplettende blik een soort van pindakaas ontdekt op de markt. Wat een variatie op ons brood!

Vorige week zaten we rustig aan ons project te werken en de deur stond gewoon open. Ineens stond er een jongen van een jaar of 13 in de kamer. We schrokken ons wild en zaten daar met onze mond vol tanden. Hij vroeg of hij hier even mocht komen zitten en of hij een Fanta of water mocht. Geen flauw idee wie dit was. Uiteindelijk hebben we hem maar subtiel de
deur gewezen. Hoezo cultuurverschil..!

Vorige week vrijdag hebben we onszelf getrakteerd op eten in Sogakope. Toen we terug kwamen kwam John (een tweedejaars student die eerder emmers water kwam brengen) binnen wandelen. Op de een of andere manier kwam het gesprek op voetbal. Hij was niet meer te stoppen en kwam met alle ‘grote’ spelers van de grote voetbalclubs over de hele wereld aan en vroeg of wij die kennen. Van veel hadden we ooit wel gehoord maar na 10 minuten waren we er een beetje klaar mee. Volgend onderwerp was toch wel lastig voor hem. Gelukkig was het ook nog even gezellig kletsen en is hij daarna weer vertrokken.

Sef vond het nodig dat wij gordijnen kregen in de woonkamer. Twee eerstejaars studentes kwamen hier met gordijnen en hingen die op. Helaas hangen ze verkeerd om, de mooie kant hangt naar buiten toe. Alhoewel, mooi is een ruim begrip. We hebben nu alleen al in de woonkamer vier verschillende soorten. In het hele huisje hebben er nu vijf. Met de groene muren, blauwe deuren, roze muren en grijze muren is het hier een waar kleurenfestijn.

Aan alles komt een eind: ook aan onze zeep die we uit Nederland mee hadden genomen. Op zoek naar nieuwe dus..! In een winkel zagen we een heeeele grote fles met zo’n pompje staan voor een goede prijs. Na een soort van vluchtig ruiken besloten we deze te kopen. Conclusie: na het douchen ruik je als een chemische roos! Maar dan zeggen wij: alles went!

Om de mensen bij de hoofdingang af en toe een beetje te ontlopen en omdat de weg korter is, gaan wij vaak via een zijuitgang brood en drinkwater kopen. Hiervoor moet je door een soort klein wijkje. Waar een paar leerlingen van Judith wonen. Elke keer wanneer we hier doorheen lopen horen we: ‘Goeiemorgen madam Judith!!’ Ze heeft de kinderen al goedemorgen en doei geleerd. Dit wordt elke stagedag veelvuldig toegepast in de klas.
Karlijn is allang blij dat de kinderen in haar klas haar naam kunnen onthouden. In het begin dachten we dat Karlijn makkelijk uit te spreken is en Judith juist niet. Nu blijkt dat Judith (op z’n Engels) makkelijker is en dat bijna niemand Karlijn kan uitspreken en onthouden.

Aangezien je hier grote klassen hebt (we hebben er allebei 56) kun je kinderen niet individueel helpen. Dit vinden wij allebei frustrerend. Zeker omdat je in de klas bent met de leerkracht, twee studenten en een van ons dus. Je ziet dat een kind het niet bij kan benen maar je hebt er de tijd niet voor om het individueel te helpen en het is ook niet normaal. Toen Anneli aan de headmaster vroeg of het mogelijk is dat wij kleine groepjes kinderen buiten de klas kunnen begeleiden (gebruik maken van extra krachten) was hij hier heel duidelijk in: iedereen krijgt hier hetzelfde onderwijs.
MAAAAR…. Afgelopen dinsdag liep er ineens een man de klas van Judith in. Hij bleek van de Ghanese (soort van) onderwijsinspectie te zijn. Na een deel van een les te hebben geobserveerd ging hij een soort leestest doen met de kinderen. Uiteindelijk had hij grof vier groepen onderscheiden van sterk naar zwak. Toen ging hij aan de leerkracht en studenten uitleggen dat niet alle kinderen hetzelfde onderwijs moeten krijgen maar dat er moet worden afgestemd op onderwijsbehoeften. Judith greep dit aan door aan te bieden tijdens de les met een klein groepje zwakke kinderen apart te gaan zitten. De dag daarna mocht ze dit zowaar doen en daar zat ze dan: met zeven kinderen onder de boom de Engelse grammatica te oefenen.
Hopelijk houden ze dit vast en gaan ze het ook in de andere klassen doen.

We hebben toestemming gekregen om ons eerste project uit te gaan voeren. Dit project gaat over constructies van gebouwen en bruggen. We gaan dit in vijf lessen uitvoeren in de klas van Judith en maandag beginnen we hiermee. Uiteindelijk hebben ze in groepjes een gebouw ontworpen en gemaakt met natuurlijk een goede constructie. Ze mogen dit doen met alle materialen die ze kunnen vinden. To be continued..!

Afgelopen donderdag wilden we naar het ICT centrum van de campus gaan. Hier wilden we even stiekem gratis internet gebruiken om foto’s te zoeken voor ons constructies project. Het regende megahard. Na even gewacht te hebben, hebben we het er toch maar op gewaagd. Met een paraplu gingen we de modderstromen verkennen. Het was net Jip en Janneke onder de paraplu. Steeds als het harder ging regenen, besloten we om maar even stil te gaan staan. Met z’n tweeën onder een paraplu is geen garantie op droge kleren. Normaal ben je er in een kleine vijf minuten. Donderdag waren we er na ruim een kwartier. Dat zegt al genoeg. Eenmaal aangekomen gingen we achter een computer zitten en viel de stroom uit. Dag computer, dag internet, hallo regen! Op naar huis maar weer.. Het had zoveel geregend dat er overal rivieren stroomden. Het normale pad wat we altijd gebruiken was alleen nog maar te gebruiken als je een kano hebt. Omlopen dus. Eenmaal thuisgekomen was het vijf minuten later droog. Dat is dan toch wel weer jammer. De schoenen werden leeggemaakt, afgespoeld en tegen de muur gezet om te drogen en de sokken werden uitgewrongen. Alles stonk zo waardoor we diezelfde avond de was hebben gedaan.

Gisteren, vrijdag, zijn we naar de Avu Lagoon geweest. Dit is niet zo heel ver van Akatsi vandaan. Na een stuk met de trotro te zijn gegaan, moesten we overstappen op een taxi. Dat ging al snel mis. De man luisterde niet goed en daar stonden we dan: in het verkeerde dorp. Nadat we de gids hebben gebeld kon de chauffeur ons wel naar de goede plek brengen.
Eenmaal daar aangekomen hebben we voor het eerst in een donker hok in een gat geplast en gingen we op pad. We hebben een kanotocht gemaakt over de Avu Lagoon (bijzonder en mooi), rondleiding door het dorpje Bludo (daar kun je alleen maar te voet of per kano komen), de chief van Bludo ontmoet en een traditionele maaltijd gegeten: keple en catfish (vers gevangen). Even voor de duidelijkheid: Karlijn heeft een minuscuul stukje vis gegeten. Prestatie! Judith vond hem best lekker, op de eieren na (die waren heel groot). Halverwege het eten wilden ze laten zien wat voor vis het precies was. Dus lag daar naast de borden de broer van de vis die al half opgegeten was. Best grappig. Alsof je gehakt aan het eten bent en naast je bord ligt een dode rund zodat je precies kunt zien wat je aan het eten bent. Natuurlijk liet Karlijn het daarna helemaal bij dat minuscule stukje.
Toen we weer naar huis wilden moest er vervoer geregeld worden. Via via vonden ze een jongen die ons op de motor naar de hoofdweg moest brengen zodat we daar een trotro konden pakken naar Akatsi. Zoals gewoonlijk: Judith happy, Karlijn minder.

Aangezien we redelijk vroeg terug waren, zijn we nogmaals naar het ICT centrum gegaan met onze laptops. Dit keer was er wel stroom en dus ook wifi (niet top, maar het ging). Wij naar de code vragen en hopen dat we hem ook op onze mobiel konden zetten. Hij wilde de code niet laten zien, maar wij zijn slimmer! Dankzij het knopje: ‘eigenschappen’ bij de wifi, hadden wij al snel het wachtwoord en konden we weer even whatsappen. We voelden ons wel een beetje lullig omdat we toch gratis internet aan het jatten waren. We hebben daarom besloten om niet vaker dan 1 keer per week daarheen te gaan.

We boeken vooruitgang: het verhaal is al wat korter!
Wij gaan weer verder met de voorbereidingen voor het project.
Miadogo!!

P.s. Marga, je stickers zijn een succes! Strak plan van je.